Текст:Заяц і вожык
У вадзін ясны сонечны дзень стаяў вожык каля дзьвярэй свайго дому, склаўшы рукі на жываце, і напяваў песеньку. Сьпяваў ён сваю песеньку, сьпяваў і раптам уздумаў: «Пайду я на поле ды на сваю бручку зірну. Пакуль мая жонка дзяцей мые ды апранае, я пасьпею і ў поле схадзіць і вярнуцца дадому». Пайшоў вожык і сустрэўся падарозе з зайцам, які таксама йшоў у поле на сваю капусту паглядзець. — Добры дзень, паважаны заяц! Як вы маецеся? А заяц быў вельмі важны й горды. Замест таго, каб ветліва прывітацца з вожыкам, ён толькі кіўнуў галавою ды сказаў груба: — Што гэта ты, вожык, так рана па полі лётаеш? — Я на шпацыр выйшаў, — кажа вожык. — На шпацыр? — запытаўся заяц насьмешліва. — А па-мойму, на такіх кароценькіх ножках далёка ня зойдзеш. Пакрыўдзіўся вожык за гэткія словы. Ня любіў ён, калі гаварылі пра ягоныя ногі, якія запраўды былі кароткія ды крывыя. — Ці ня думаеш ты, — запытаўся ён у зайца, — што твае ногі бегаюць хутчэй і лепш? — Вядома, — адказаў заяц. — А ці ня хочаш ты зы мною навыперадкі пабегчы? — пытаецца вожык. — З табою навыперадкі? — кажа заяц. — Не сьмяшы ты мяне, калі ласка. Няўжо-ж ты на сваіх крывых нагах мяне абгоніш? — А вось пабачым, — адказвае вожык. — Убачыш, што абганю. — Ну, давай пабяжым, — кажа заяц. — Пачакай, — адказвае вожык, — спачатку я схаджу дадому пасьнедаю, а праз паўгадзіны вярнуся на гэтае месца. Тады і пабяжым. Добра? — Добра, — сказаў заяц. Пайшоў вожык дадому. Ідзе й думае: «Заяц, вядома, хутчэй за мяне бегае. Але ён дурны, а я разумны. Я яго перахітру». Прышоў вожык дадому і кажа жонцы: — Жонка, апранайся хутчэй, прыдзецца табе зы мною ў поле йсьці. — А што здарылася? — пытаецца вожычыха. — Ды вось мы з зайцам паспрачаліся, хто хутчэй бегае — я ці ён. Я павінен зайца абагнаць, а ты мне ў гэтай справе дапаможаш. — Што ты — звар'яцеў? — зьдзівілася вожычыха. — Ён-жа цябе адразу перагоніць. — Не твая справа, жонка, — сказаў вожык. — Апранайся хутчэй ды пойдзем. Я ведаю, што раблю. Апранулася жонка ды пайшла з вожыкам у поле. Падарозе вожык кажа жонцы: — Мы пабяжым з зайцам вось па гэтым доўгім полі. Заяц пабяжыць па аднэй баразьне, а я па другой. А ты, жонка, стань у канцы поля каля маёй баразны. Як толькі падбяжыць пад цябе заяц, ты крыкні: «Я ўжо тут!». Зразумела? — Зразумела, — адказвае жонка. Так яны й зрабілі. Завёў вожык жонку на канец свае баразны, а сам вярнуўся на тое месца, дзе пакінуў зайца. — Ну, што-ж — кажа заяц, — пабяжым? — Пабяжым, — адказвае вожык. Сталі яны кажны ў пачатку свае баразны. — Раз, два, тры! — крыкнуў заяц. І абодвы яны пабеглі з усіх ног. Прабег вожык крокаў тры-чатыры, а потым ціхенька вярнуўся на сваё месца і сеў. Сядзіць ды адпачывае. А заяц усё бяжыць ды бяжыць. Дабег да канца свае баразны, а тут вожычыха яму і крычыць: — Я ўжо тут! А трэба сказаць, што вожык і вожычыха вельмі падобныя адзін да другога. Зьдзівіўся заяц, што вожык яго перагнаў. — Пабяжым цяпер назад, — кажа ён вожыку. — Раз, два, тры! І пусьціўся заяц назад хутчэй. А вожычыха засталася сядзець на сваім месцы. Дабег заяц да пачатку баразны, а насустрач яму вожык крычыць: — Я ўжо тут! Яшчэ больш зьдзівіўся заяц. — Пабяжым яшчэ раз, — кажа ён вожыку. — Добра, — адказвае вожык. — Калі хочаш, пабяжым яшчэ раз. Так семдзесят тры разы бегаў заяц туды й назад. А вожык усё яго пераганяў. Прыбяжыць заяц да пачатку баразны, а вожык крычыць: «Я ўжо тут». На семдзесят чацьверты раз дабег заяц да сярэдзіны поля ды паваліўся на зямлю. — Умарыўся, — кажа, — не магу больш бегаць. — Вось бачыш цяпер, у каго ногі лепшыя? Нічога не адказаў заяц і пайшоў з поля — ледзь ногі пацягнуў. А вожык з вожычыхай паклікалі сваіх дзяцей і пашлі зь імі на шпацыр.